Mijn man
Mooi hoe elk verhaal van elke bi man iets kan aanraken in mij. Dit korte verhaal wil ik je niet onthouden. Droge ogen was voor mij geen optie. Raakt het jou ook?
De telefoon ging. ‘John’ stond in mijn scherm. Dit kan niet. Dit is onmogelijk! Dit kan niet waar zijn!! John was dood. Na een vriendschap van 5 jaar met hem, was hij 2 weken geleden op het voetbalveld overleden. Voetbal was z’n passie, zijn lust en zijn leven. En 5 jaar geleden kwam ik in zijn leven: zijn onbekende minnaar. Ik was zijn vriend in de schemering. Zijn steun en mannen maatje. Beiden bi. Beiden boven de 50. En vrienden voor het leven; tenminste dat dachten we tot…
Ik nam op met ‘Hallo’. ‘Met Saskia’, zie een stem aan de andere kant van de lijn. Een siddering ging door mijn lijf. Saskia, dat is zijn vrouw. Kinderen had John ook: hij hield van Saskia en was apetrots op z’n twee zonen. Ik had ze zien staan, daar in de verte op de begraafplaats. Met z’n drieën naast elkaar. Ik wilde daar ook graag staan, dicht bij hem, maar ik durfde niet.
John was heel duidelijk geweest: ‘Niemand weet van ons en dat wil ik graag zo houden. Wil je dat voor me doen, lieve Pieter?’ Ja natuurlijk wilde ik dat. Ik wist immers wel een geheim te bewaren. Ik had hetzelfde gedaan, m’n hele leven lang. Niet dat er geen momenten waren dat ik dacht: NU is het moment om het te vertellen. Ik wilde zo graag eerlijk zijn, zo graag mezelf laten zien en ik kon het, ik durfde het niet.
‘Met Pieter’, zei ik. En de stilte was oorverdovend. Alsof de stilte nodig was om elkaar even te voelen. De spanning en het verdriet omdat we hem missen. ‘Ik wil je bedanken’, zei Saskia. ‘Ik ben de vrouw van John’ ging ze verder. ‘Ik heb je nummer gevonden in zijn telefoon en moest je bellen. Ik moest je gewoon bellen’. Haar stem klonk gebroken. ‘Waarom dan?’, wist ik nog net uit te brengen. De angst sloeg me om mijn hart: dat had ik altijd als ik dacht dat ik ontdekt werd. ‘Waarom?’, herhaalde ze zachtjes. ‘De laatste paar jaar was hij zo gelukkig, zo blij, hield hij zo van het leven. Hebben we het zo fijn gehad samen. En ik heb nooit écht geweten waarom. Tot nu’.
Flarden van onze jaren samen schoten voor mijn ogen langs. Genoten hadden we: wat hebben we het fijn gehad samen. Het was niet altijd even makkelijk en god wat hebben we geklaagd, gehuild en ook wanhopig geweest. Kon het maar anders. Konden we maar gewoon ook samen gelukkig zijn. Ernaast. Erbij. En-en in plaats van of.
‘Ik wil je bedanken’, zei Saskia weer. ‘Ik wil je bedanken omdat je mij mijn man hebt teruggegeven.’
Eén reactie
Ja dat raakt me ook diep. Zo mooi en tegelijk triest. Waarom moesten de mannen in elkaars schemering staan, terwijl dit soort liefdes vol in de felle zon mogen bestaan!! Vaak voel ik me ook verdrietig omdat ik mijn geheim ook zo lang bij me heb gehouden. Sinds kort eindelijk mijn vrouw verteld, na dik 20 jaar.