Het verhaal van mijn biseksualiteit, tot nu toe
De eerste keer dat ik een jongen leuk vond was in de vijfde klas van de middelbare school. Gijs was blijven zitten en nieuw in mijn klas. Hij zat vlak achter me bij wiskunde en ik merkte dat ik aan hem zat te denken als ik thuis mijn wiskunde huiswerk maakte. En dat m’n ogen ongewild zijn kant opgingen tijdens de les. Was ik verliefd? Nee, ik was vaker verliefd geweest, het jaar ervoor nog op een meisje uit een hogere klas. Dat vond ik heel lastig – een heftig gevoel dat alles overheerste en waar ik met niemand over kon of durfde praten, al helemaal niet met het meisje in kwestie. Dit voelde anders, maar ik vond hem meer dan alleen maar ‘aardig’. Ik vond hem mooi en aantrekkelijk, met z’n knappe gezicht en z’n lange, nonchalante lijf. Het was verwarrend en dat in een periode waarin er toch al zoveel verwarring was: opeens ging het tijdens de pauzes alleen maar over uitgaan, drinken en roken, en met alle drie kon ik helemaal niks. Alsof ik de wereld om me heen niet meer begreep, en de wereld mij niet. Ik voelde me al anders dan anderen, en dan vond ik ook nog een jongen leuk. Het was op dat moment gewoon teveel, dus ik drukte mijn gevoel weg. Niet eens bewust of zo, nee, het ging vrijwel vanzelf.
Maar het ging niet echt weg, het dook alleen onder. Een tijdje later zat er in mijn volleybalteam een hele knappe jongen. Alle meisjes kwamen naar onze wedstrijden kijken omdat hij zo knap was, zo’n jongen. Na de trainingen douchten we gezamenlijk en op ’n keer merkte ik dat ik stiekem naar hem keek en langzaam een erectie kreeg. Ik schrok me rot en liep snel de douches uit, naar het toilet in de kleedkamer. Daar bleef ik een hele tijd zitten, tot mijn hartslag weer een beetje was gedaald. Ik durfde pas weer terug te gaan op het moment dat de rest van het team al lang en breed klaar was en de douches leeg. Dat werd vanaf dat moment mijn nieuwe strategie: altijd als laatste gaan douchen, als de rest al klaar is.
Het voelde allemaal heel geforceerd en ongemakkelijk en langzaam maar zeker durfde ik mezelf de vraag te stellen: wat betekent dit? Hoe kan het dat ik opgewonden raak als ik hem naakt onder de douche zie staan, met z’n slanke, gespierde lichaam? Was ik homo? Tegelijkertijd was er een meisje in een van de damesteams die ik ook heel leuk vond, een knappe brunette met sproetjes. Gevoelens hebben voor een meisje vond ik al lastig, maar een jongen én een meisje? De conclusie drong zich op: ik was bi. Ik had geen idee wat ik hiermee nou moest of wilde doen, maar ik moest dit verhaal wel kwijt, het drukte op me, dus in tranen vertelde ik het aan een huisgenote in mijn studentenhuis. Zij reageerde heel positief en ondersteunend en ofschoon we ondertussen bijna 25 jaar verder zijn, ben ik haar nog steeds heel dankbaar dat ze er toen voor me was.
Korte tijd later verhuisde zij en vertrok ik zelf voor mijn studie naar het buitenland. Er ging een wereld voor me open: ik kon mezelf redden in een vreemd land waar ik de taal niet sprake en niemand kende. Ik maakte allemaal nieuwe vrienden, mijn zelfvertrouwen nam toe en het wonder gebeurde: ik kreeg een vriendin! Ik was blij, gelukkig, trots en eindelijk ‘normaal’. Het had even geduurd, maar dan heb je ook wat. Na die eerste vriendin volgden er meer en een paar jaar later leerde ik mijn latere vrouw kennen, we gingen samenwonen en kregen kinderen. Ik was gelukkig.
Mijn verlangen naar mannen leek niet meer dan een vage herinnering uit een grijs verleden, een tijd waarin ik erg onzeker en zoekende was, maar ondertussen had ik mijn leven aardig op de rit. Zowel in werk als privé ging het me voor de wind en alle twijfels over mijn geaardheid stopte ik heel diep weg. Het liet zich echter niet helemaal wegdrukken, zo heel af en toe stak het weer de kop op. Zo was er die klant waar ik veel contact mee had, die ik eigenlijk wel aantrekkelijk vond, dat maakte onze zakenlunches nogal ongemakkelijk. Dat loste ik vervolgens op door die klant door te spelen naar een collega, want ja, ik had het wel erg druk. En zo ging het jaren goed.
Tot ik een burn-out kreeg. Ik was helemaal op, fysiek en mentaal. Voorzichtig begon ik wat nieuwe dingen te proberen: yoga, mindfulness, meditatie. Dat gaf wel wat rust, maar het echte herstel bleef uit en na ruim een half jaar thuis zitten begon ik me wel af te vragen waarom dit allemaal zo lang duurde. Waren er misschien dingen uit mijn jeugd die ik had weggestopt? Ik dacht es na, maar kon eigenlijk niks bedenken. Uiteindelijk schreef ik een paar dingen op een lijstje, dat ik vervolgens weer weglegde. Een paar dagen later zag ik het lijstje liggen en toen schoot me iets te binnen: in het verleden had ik wel eens gedacht dat ik biseksueel was, zou dat ’t kunnen zijn? Nou, dat leek me onwaarschijnlijk, maar ik schreef het toch maar onderaan het lijstje, met een vraagteken erachter.
Een tijdje later werd ik midden in de nacht wakker, helemaal bezweet en met een onrustig en angstig gevoel. Slapen lukte niet meer, dan maar opstaan en een meditatie proberen. Tijdens de meditatie werd de angst alleen maar groter en ik moest enorm huilen, waarom wist ik niet. De volgende nacht gebeurde hetzelfde, alleen voelde ik de angst nog sterker. Ik begreep niet wat er aan de hand was, maar op de een of andere manier moest ik naar die angst toe. Dit duurde een paar weken en toen kreeg ik op ’n nacht het inzicht: ik weet wat ik al die jaren heb weggestopt – ik ben inderdaad biseksueel.
Ondanks dat ik dit kort daarvoor nog op mijn lijstje had gezet, was het toch een heftige openbaring en ik wist me dan ook geen raad. Eén ding wist ik wel meteen: ik ga dit niet opnieuw wegstoppen, dat heb ik al te lang gedaan en daarmee heb ik mezelf beschadigd. Vervolgens besloot ik het aan mijn vrouw te vertellen, zij hoorde dit te weten. Heel moeilijk, want door mijn burn-out stond onze relatie onder druk en ik zag mijn huwelijk al stranden. Maar het viel mee: ze was niet echt verrast, wel geschrokken, en verder vond ze het oké.
Er was echter één ‘maar’: ik moest het stil houden en er niks mee gaan doen, want ik wilde toch niet met een man naar bed? Ik kon naar eer en geweten antwoorden dat ik dat nu inderdaad niet wilde. Seks met een man, nee, dat leek me niks, veel te heftig allemaal. Wat ik dan wel wilde? Geen idee. Ik wist alleen dat ik mijn biseksualiteit voortaan onderdeel wilde laten zijn van mijn leven, van wie ik ben. Hoe dat eruit gaat zien weet ik niet, dat wil ik langzaam gaan ontdekken, stap voor stap. En ja, misschien wil ik op een gegeven moment wel met een man naar bed, dat zou kunnen. Toen ik dat zei werd ’t heel stil in de woonkamer. Natuurlijk was dit voor haar ook een lastige situatie, waar ze niet om had gevraagd. Hier verder over praten bleek erg moeilijk en een paar maanden later was ons huwelijk dan ook voorbij. We hebben een hele mooie tijd gehad samen, maar ooh, wat deed het einde pijn. Mijn wereld stortte in en ik ging in een soort overlevingsmodus. Een hele heftige periode, met veel pijn, verdriet en angst. En bij vlagen intens eenzaam.
Ondertussen zijn we een tijd verder en is er een heleboel gebeurd. De scheiding is geregeld en de relatie met mijn ex-vrouw en kinderen is gelukkig goed, dat is iets waar ik dankbaar voor ben. Alle stress rond de scheiding betekende wel dat mijn burn-out niet echt over ging, dus op een gegeven moment was ik ook mijn baan kwijt. Niet echt ideale omstandigheden om mijn biseksualiteit te ontdekken, zullen we maar zeggen. Toch merkte ik in die periode dat het hielp als ik kleine stapjes bleef zetten. Meer dan kleine stapjes zat er niet in, maar dat is oké, het is de richting die telt, niet de snelheid. Dus werd ik lid van De Kringen en ging naar de bijeenkomsten van Orpheus, beiden brengen mij veel. Af en toe kijk ik op dating sites, een paar keer ben ik naar een gay bar geweest en langzaam begint het te wennen: ik ben bi, gescheiden en heb nu mijn handen, hoofd en hart vrij om te ontdekken wat mijn biseksualiteit voor mij kan betekenen.
Af en toe ben ik nog wel gefrustreerd of cynisch en komen er gedachten als ‘fijn zo, deze biseksualiteit, durf ik me eindelijk uit te spreken en dan krijg je dit – burn-out, vrouw weg, huis weg, baan weg en nog steeds geen man in m’n bed’. Dat is echter te simpel gedacht: de burn-out was er al en heeft me zelfs geholpen om mijn verhaal onder ogen te durven zien; en achter mijn burn-out zitten meerdere oorzaken, ook mijn werk heeft daarmee te maken.
Dus misschien zie ik deze periode over een tijdje wel als een ‘blessing in disguise’ en had ik deze crisis nodig om afscheid te nemen van dingen die niet meer bij me pasten. Bij vlagen begint het namelijk te voelen als een tweede kans: ik ben halverwege mijn leven en mag nu gaan ontdekken wat écht bij mij past. Langzaam krijg ik meer vertrouwen om dingen te proberen, op alle gebieden. Ik krijg weer zin in het leven en denk dat ik mezelf en anderen ga verrassen de komende tijd. Met mannen, met vrouwen of allebei, ik zie het wel. Het komt wel goed. Het is misschien wel zoals die goede vriend van me onlangs zei ‘mate, your best years are still ahead of you’.
Sander
Eén reactie
Deze schrijver had veel te overwinnen. Hoe verschillend kan het zijn. Ik heb mijn aantrekkingskracht voor mannen en vrouwen snel geaccepteerd. Ik heb tien jaar een verhouding met een vrouw gehad terwijl ik een relatie met een man had en heb.
Het was/is niet gemakkelijk maar ik kan ermee omgaan. Momenteel heb ik geen relatie met een vrouw. De vriendin die ik het laatst had is verhuisd naar Griekenland. Ik ga regelmatig naar haar op bezoek.
Ik wilde nooit samenwonen. Toen ik mijn man ontmoette vertelde ik dat ik niet monogaam ben, op vrouwen val en niet wil samenwonen. Dit gaat heel goed.
Gerard (mail gangbaar-37@hetnet.nl).