Mijn eigen verhaal begon toen ik begin 40 was. Ik stond vol in het leven, had een goeie baan, een mooi huis, prima auto voor de deur, was gescheiden met twee opgroeiende zonen en best gelukkig. Ik had het goed voor elkaar en ik was best trots op deze geslaagde versie van mezelf.
En er was ook iets in mij, wat ik jarenlang had weggestopt, gedacht dat het niet uitmaakte en dat ik genoeg had aan wat er wel was. Na de scheiding van de moeder van onze twee zonen ontdekte of eigenlijk erkende ik pas dat ik altijd ook al gevoelens voor mannen heb gehad. En die aantrekking kwam als een golf naar boven. Ik kon ‘de bal die ik jarenlang onder water had gedrukt ’, bang om ontdekt te worden, niet meer tegenhouden.
Al snel na mijn eerste experimenten met mannen liep ik vast. Ik liep vast omdat ik niet meer wist of ik hetero was of homo. Ik twijfelde over wat ik nou wilde met mannen, met vrouwen en hoe dan in een relatie. De man, echtgenoot en vader die ik altijd voordeed dat ik was, was eigenlijk ook iemand anders. De schaamte en schuld knaagde hard aan mij. Dat kwam ook in een periode waarin het ook op mijn werk niet lekker liep en mijn vader overleed.
Dus toen ik met horten en stoten aan mijn vriendin had verteld dat ik een man met de naam Mark had gezoend en dat ik dat best fijn vond, reageerde zij gelukkig niet afwijzend. Sterker nog, ze gaf me de ruimte om dit voor mezelf te ontdekken. En zo kon het gebeuren dat ik een relatie met een vrouw én met een man had. En ik was er open in: Paula en Mark wisten van elkaars bestaan en kenden elkaars namen. Maar toen ze ook nog met elkaar wilden kennismaken tijdens een gezellig etentje met z’n tweeën, zat ik echt in ‘de piepzak’. Ik was de controle volledig kwijt.
Dit was het begin van mijn zoektocht naar hoe leef ik mijn biseksualiteit als dat het al was, want dat wist ik toen nog niet. De vraag voor mij was “ben ik nou homo of ben ik nou hetero?”. Ik moest kiezen, kende geen andere biseksuele mannen, voelde me niet thuis in de hetero gemeenschap, maar ook zeker niet in de homo gemeenschap. Maar ik kon niet kiezen. Ik hield van Paula en ik hield van Mark. Ik kon heerlijk vrijen met Paula, maar ik genoot ook ontzettend van de seks tussen Mark en mij.
Uiteindelijk heeft dit me 10 jaar gekost. En nu heb ik het vorm gegeven op de manier die bij mij in mijn leven nu past met een vrouwelijke liefdespartner en ruimte voor een mannelijke partner. Ik ben gelukkig met het complete leven dat ik nu leid, waarbij ik volkomen accepteer wie ik ben.
Dus op het moment dat ik zelf allemaal had uitgevogeld hoe ik mijn biseksualiteit een plek in mijn leven wil geven – en ik heb het inmiddels redelijk uitgevogeld – kon ik niet anders dan mijn eigen coachpraktijk beginnen. Omdat ik als geen ander weet ontzettend hoe pijnlijk deze spagaat is en hoe de kern van je mannelijkheid ter discussie staat als je er ook achter komt dat óók je op mannen valt.
Dat is waarom ik zichtbaar wil zijn en dat had ik 10 jaar geleden nooit gedurfd. Maar ik doe dit voor alle mannen die hiermee aan het vechten zijn in zichzelf.
Ik heb de afgelopen jaren 150 mannen begeleid. En zij leven nu hun biseksualiteit op hun eigen unieke manier. Ze zijn tevreden en voelen zich gelukkiger en gezonder dan dat ze daarvoor waren. Dat gun ik iedere man die zich vragen stelt over zijn seksuele identiteit. Zij zijn het voorbeeld dat je een volledig maatschappelijk en liefdesleven kan leiden helemaal zoals je zelf bent.
Ga je met mij aan het werk, dan loopt er iemand naast je die geen enkel oordeel heeft als het gaat over jouw seksuele verlangens en seksuele fantasieën. Ik geloof dat iedere man uniek is en zijn eigen keuzes maakt als het gaat over liefde, relaties en biseksualiteit.
Waar ik wel een mening over heb, is wat jij te doen hebt om je biseksuele gevoelens te onderzoeken en de plek te geven in jouw leven die ze verdienen. Want ik ga er niet mee akkoord als je deze aardkloot verlaat in de spagaat, waar jij nu in zit. En je zult merken dat mijn enthousiasme en levenslust daarin aanstekelijk kunnen werken.
Ik heb van jongs af aan genoten van de vrijheid die ik voel als ik op een zeilboot sta, de wind in de zeilen en het water spetterend in mijn gezicht als we schuin gaan en de golven over het gangboord klappen. Voor mij is dat ultieme vrijheid. Dus toen ik uiteindelijk 10 jaar geleden de boot van mij vader verkocht, was dat best pijnlijk. Maar het was ook een manier om weer meer vrijheid te krijgen en natuurlijk huur ik af en toe nog een zeilboot als het enigszins kan.
Ik ben ook gek op wandelen in de bergen, maar toen ik afgelopen jaar tijdens een pelgrimstocht in Nepal mijn knie blesseerde, moest ik het wat rustiger aan doen. Maar dat weerhoudt me er niet van om, als ik de kans krijg, in mijn tempo wel naar boven te gaan.
Want die vrijheid om naar de top te klimmen is me meer waard dan een beetje pijn die ik af en toe heb. En daar hoog in de bergen lijkt het wel alsof wie ik ben er veel minder toe doet, omdat ik dan onderdeel van iets groters. En dat is een heerlijk gevoel.
En zo sta ik in de wereld – meer ruimte, meer vrijheid en meer liefde voor iedereen.
